Het geloof: Een vrede die uw verstand te boven gaat
Nu we zo op dreef zijn geraakt met allerlei nieuwe inzichten, heeft ook het vorige deel me weer veel dichterbij gebracht in de relatie met de wetenschap. Dat mag ik ook delen met jonge mensen die de wetenschap hoog in het vaandel hebben staan. In dit geval levert het hele interessante gesprekken op met de zoon van mijn vrouw. Waarbij de weg van de wetenschap mogelijk de weg naar het geloof kan openen.
Dat is niet aan mij, maar het is wel prachtig. Want de wetenschap bevestigd ongewild steeds maar meer van alle Bijbelse informatie. Nu heb ik ook zelf, werkelijk geweldige kinderen. Stuk voor stuk, alle drie, prachtige mensen. Met een fijn en integer karakter. Ik hou van ze met heel mijn hart. Maar zij hebben wel een ongelooflijke achterstand op het gebied van geloof. En dat heb ik heb veroorzaakt.
Een kloof in geloof
Zij kennen het helemaal net. Dat vind ik moeilijk, in het besef, dat ik nu juist niet degene kan zijn om hen daar nu dan wel van te vertellen. Waarschijnlijk zijn zij daarom, heel diep van binnen, nu juist de motivatie die me zo laat onderzoeken. Waarom ik zoveel schrijf. Zodat er ooit een nalatenschap is. Een naslagwerk van Pa. Iets waaruit blijkt wat het nu precies is geweest, dat zijn leven na de scheiding nog zo intens verrijkt heeft.
Mijn scheiding heeft in onze kleine wereld een schokgolf van ongeloof veroorzaakt. Mensen die ons kenden, van de innercircle tot in de wijdere cirkels verder, konden het dan ook bijna niet geloven. En toch is het gebeurd na 32 jaar lief, leed en trouw! Hard, snel en genadeloos. En een diep splijtende scheiding ook.
Soms kan ik het zelf nog maar nauwelijks geloven. Maar ik maak het mee dus het is zo. Zonder nog enig contact met wie dan ook uit een complete verzameling mensen van getrouwde familie tot aan een hele kring vrienden met relaties van 30-40 jaar of langer. Het is ook de omgeving waar mijn kinderen nu leven, die zo ook mijn enige schakel nog zijn, met mijn vroegere maatschappelijke leven.
Een echte vriend!
Eén vriend was er nog. En die heeft me ook gered. Op alle fronten eigenlijk. We gaan al lang terug. Maar we zijn elkaar ook een jaar of tien, elf uit het oog verloren. Daarna zijn we weer in contact gekomen en toen ook een kleine 10 jaar intensief samengewerkt, dus hij kent me ook serieus goed. Maar in onze latere volwassen levens daarna, zien we elkaar zo'n twee keer per jaar. Hooguit drie.
Toen ik echter in de zogenaamde 'crisisopvang' terechtkwam, omdat ik dacht dat het licht uit mijn leven was weggenomen, en ik het definitieve donker wilde instappen, heb ik hem als bezoeker in twee weken het meest gezien. Haalde hij me er even uit weg, om samen een hapje te gaan eten ergens. Dat was eind 2017. Nog niet eens zo lang geleden.
Nu ziet mijn leven er totaal anders uit. Het is niet te vergelijken met alles wat ik kende en gekend heb. Het is een ongelooflijke rollercoaster geweest sindsdien. Jarenlang. Maar eind 2021 heb ik me bekeerd. Begin 2022 ben ik gedoopt en later in 2022 getrouwd. En met wat ik nu ken aan vervulling en rijkdom in het leven, terwijl ik materieel gezien ongeveer alles heb ingeleverd, is het niet meer te vergelijken.
Geluk en geluk in volheid
Met wat ik nu weet, is de leegte van wat ik kende en gekend heb, bijna grotesk. Ik kan me niet voorstellen hoe het zonder God heeft gekund. Ik kan me ook niet meer voorstellen hoe ik daarin ooit nog op dezelfde manier zou kunnen leven. Maar dat moet ik tegelijkertijd ook direct nuanceren.
Het zou heel hoogmoedig, respectloos en bijzonder akelig zijn, om te doen alsof ik nu op mijn oude leven zou neerkijken. Want met de beste wil van de wereld kan ik helemaal niets afdoen aan het geluk dat ik eerder heb gekend.
Mijn leven toen en mijn leven nu, is in verhouding allebei heel erg gelukkig. Het staat 'virtueel' op hetzelfde niveau. Dus als ik zeg dat ik me niet meer kan voorstellen hoe groot de leegte is geweest van waar ik voor leefde, dan bedoel ik niet dat het minder waard was, of minder de moeite waard is geweest. Met wat ik toen wist was ook dat leven op dát moment, ongeveer het allerhoogst bereikbare.
Ik leefde op de top van wat ongeveer kan, in een leven zonder God. Een mooi huis, twee auto's, drie bloeiende bedrijven, een groot netwerk, een prachtige vrouw en drie geweldige kinderen. Ik was alleen nog niet financieel onafhankelijk. Maar mijn leven was werkelijk wat het moest zijn en ook nog met toekomstperspectief om naar die financiële onafhankelijkheid te kunnen komen.
Natuurlijk wel met de gebruikelijke maatschappelijke druk. Stress en drukte. Wat kleine issues in de relatie die langzaam uitgroeiden tot een groter struikelblok. Het leek nog niets iets om paniek over te hebben. Maar hoe dan ook kijk ik met bijzonder grote dankbaarheid terug. Ik kan het namelijk geen leegte noemen in die tijd dat ik het zelf leefde. Ik wist gewoon niet welke standaard er nog meer was.
Maar het was, met wat ik nu weet, wel echt een intense diepe leegte. Een leegte die niets te maken heeft met de mensen om mij heen en de relatie die ik had. Mijn kinderen komen immers uit die periode. En wat kan er mooier zijn dan dat? God heeft me niets mooier kunnen geven dan deze drie prachtige mensen. Die ook net zo'n liefhebbende moeder hebben, overigens.
Maar het gaat om de leegte van het bestaan zelf. Het heeft geen ander doel dan een tijdelijk doel. Leven in het moment, omdat ouderdom en de dood er een eind aan maakt. Het gaat om je huis, je auto, je status, en hoe goed jij je kinderen verder de wereld in kunt duwen. Ik ben daar nu op zo'n immense afstand van, dat het inderdaad wel twee totaal verschillende werelden lijken.
Een nieuwe dimensie
God heeft me het geluk gegeven. Toen en nu weer. Maar het is nu alleen gebaseerd op een totaal andere standaard. Er is iets heel anders en iets heel nieuws aan toegevoegd. Moeilijk te beschrijven, maar het is een diepe vrede, een vertrouwdheid en een nieuwe dimensie in verbinding. Met wederzijds respect en bewondering voor elkaars vaardigheden, die we zelf niet hebben. Omdat God het zo ook gemaakt en bedoeld heeft.
Dat is een wonderlijke nieuwe dimensie. En zo heb ik ook een totaal ander doel in mijn leven gekregen. Iets dat zowel dagelijks actueel is als dat het een toekomstig doel dient! Een voortdurende reis, die onmogelijk leeg kan zijn. Het brengt een compleet andere vervulling. Het heeft in ieder geval helemaal niets meer met status of maatschappelijke prestaties te maken. Het gaat ook heel veel meer over anderen dan over mij.
Want het gaat over God en zijn morele gebod. Het gaat over mensen 'zien' en er voor ze kunnen zijn, met wat je hebt. Het is dienstbaar en door om wijsheid te vragen is er de mogelijkheid tot bemoediging. Het is groeien door de ervaringen en je emoties herkennen en die ten goede te gaan gebruiken in plaats van ermee af te breken. Het is vooral liefde ervaren en een heel veel groter plaatje mogen zien. Het is voorbereiden op een feest en een machtige ontmoeting.
En dat gaat dan ook nog altijd over de zevende maand. De volkomen zuiverheid in de voortschrijding van het plan dat er ligt en uitgevoerd wordt. Dat heeft zijn beloop in een tempo en een tijd waarop wij geen enkele invloed hebben. We kunnen alleen wel zien dat het eindpunt nadert. En dat wordt de zevende maand. Want de voorjaarsfeesten zijn vervuld. Op een heel bijzondere manier.
Sjavoeot is tenminste twee keer ingevuld, maar nog niets van de najaarsfeesten. Als u mijn deel 5 hebt gelezen, is het volkomen begrijpelijk dat de Satan met zijn eigen kennis en interpretaties het jaar 2030 heeft ingevuld als het jaar dat de wereld onderworpen zou moeten worden aan ingrijpende veranderingen. Met mondiale controle en surveillance mogelijkheden. Een nieuwe wereldorde waardig.
Een nieuw Toren van Babel moment, zeg maar. Toen kwam God naar beneden om in te grijpen. En dat zal nu weer zijn, maar dan definitief. Misschien niet in dat precieze jaar, want ook de Satan kent de tijd niet. Maar het is op zijn minst opvallend hoeveel hysterische nadruk er ligt op allerlei doelstellingen waarvoor een harde deadline op het jaar 2030 is gezet. Met plannen die van de wereld een plek moeten maken die door één club bestuurd zou kunnen worden.
Ach, en ik begrijp zo goed, dat wie hier niet in zit, dan misschien een meewarig hoofdschudden haast niet kan onderdrukken. Ik kom daar zelf net uit vandaan! Maar, ik beloof u, de machtige vrede en de overweldigende rust als u de plannen van God mag zien, is met niets anders te vergelijken. En dat is wat ik gun iedereen gun. Daarmee wil ik dan dit deel, dat wat persoonlijker is geworden dan verwacht, maar gaan afronden.
Dan gaan we het volgende deel weer hele verrassende inzichten bespreken.
Comments