The Shalom of God, The Joy of God and the Love of God
Dit artikel was in basis een onderdeel van een van mijn recente bijdrages op LinkedIn. Dit is de blogversie.
Ik hoop dat u het goed vind als ik u een bemoediging breng. Een ongelooflijke bijzondere bemoediging. Want midden in al het gewoel van de hectische onrust overal in de wereld, is er de rust, de zegen en de vrede, van een ongelooflijk bijzondere bemoediging die al zo'n 4000 jaar oud is.
"The Shalom of God, The Joy of God and the Love of God" Dat is wat Rabbi Eitan Shishkoff zei, die ons trouwde in zijn kantoortje, nadat hij zojuist de priesterlijke zegen over ons had uitgesproken.
Het was onverwacht, niet gepland maar wel gehoopt. Een gelegenheid om voor Gods aangezicht, onze liefde en trouw in een huwelijk te bevestigen, in het land Israël.
Het was een reis die zo bijzonder was en zo vol van Gods leiding en sturing, dat het een overweldigende ervaring is geweest. Een reis door het land van Zijn volk en een reis waarin Hij ons zoveel heeft bevestigd, dat ik heel zeker weet dat God leeft en Hij zich actief bezighoudt met ieder van Zijn kinderen op deze aarde. Hij was in ieder geval volop met ons bezig op deze reis.
Een stapje terug
Lange tijd heb ik veel gevolgd van de breed georiënteerde Israëlische Bijbelleraar Amir Tsarfati. Een oud-militair van het Israëlische leger, die lang, lang geleden als piepjonge kapitein, betrokken was bij de formele en symbolische 'sleuteloverdracht' van de stad Jericho aan de Palestijnen. Als liefhebber van geschiedenis is hij vervolgens reisgids geworden om daarna als een bekende Messias belijdende Joodse Bijbelleraar over de hele wereld te spreken.
Drie dagen voordat we eigenlijk naar onze geboekte B&B in Terschelling zouden gaan, veranderde plotseling en impulsief ons reisplan volledig en gaan we behoorlijk onvoorbereid ineens op reis naar Israël. Met een voorzichtig verlangen, maar zonder te weten hoe zich dat zou moeten ontvouwen, dachten we vervolgens dat 'trouwen in Israel' dan ook wel heel mooi en bijzonder zou zijn.
We hadden géén idee hoe dat zou moeten, maar... ik geloof ook niet in klein denken. Dus ik probeerde brutaal contact te leggen met Amir Tsarfati via zijn organisatie Behold Israël. Hij zou toevallig precies in die periode ook in Israël zijn. Ik heb hem gevraagd of hij ons niet zou willen trouwen! Ik heb keurig en snel antwoord gekregen van zijn team. Een vriendelijk en best een hele uitgebreide reactie terug, maar geen schijn van kans dat dit een optie zou kunnen zijn.
Maar achteraf had het ook niet beter kunnen gaan, dan hoe het gelopen is.
Gaan we naar Israël of niet?
Er was door de plotselinge verandering geen enkel plan voor de reis en eigenlijk ook helemaal geen budget. Ik was nog in de laatste maanden van mijn schuldsanering. Maar mijn vrouw kende wel een Israëlische gids van een eerdere groepsreis met de kerk. Hij was een Messias belijdende Jood, oftewel een Christen. Omdat hij met een Nederlandse vrouw was getrouwd en ook een tijdje in Nederland had gewoond, sprak hij goed Nederlands.
Zo gidste hij ook kerkelijke groepsreizen vanuit Nederland, waaronder ook die waar mijn vrouw jaren eerder aan had deelgenomen. Maar ondertussen was hij wel, kort daarna, en dus ook alweer een paar jaar terug, naar Israel verhuist met zijn vrouw. Na contact te hebben gelegd, bleek hij zich mijn vrouw nog wel te herinneren en was enthousiast dat we Israël hadden gekozen als ons reisdoel.
Wat hij niet wist was dat we in overleg met God ons plan juist ervan hadden laten afhangen óf hij ons voor een bepaalde tijd zou contacten. Als reactie op een bericht dat mijn vrouw als een voicemail bericht had achtergelaten. Zonder te weten of zijn contactgegevens überhaupt nog actueel waren na zijn verhuizing terug naar Israel. Bij geen reactie voor 18:00 uur, gingen we gewoon als gepland naar Terschelling en anders was er de bevestiging om naar Israël te mogen gaan.
Hij zegde ons toe dat we hem af en toe mochten bellen om hem wat te vragen. Afhankelijk of hij beschikbaar was tussen zijn werk door. Dat telefoonnummer was dus werkelijke het enige dat we hadden, dat enigszins concreet was binnen ons reisplan. "Iemand" die we dan daar in Israël konden bellen, mits hij tijd had tussen zijn werkzaamheden door. Hij wilde nog wel op verzoek van mijn vrouw een huurauto voor ons regelen op het vliegveld.
We zijn geland, de reis door het beloofde land begint
Direct nadat we waren geland, op vrijdagmiddag, ging het al mis met de auto, de borg en onze creditcard en hadden we hem direct al nodig. Gelukkig was hij bereikbaar ondanks dat hij groep liep te gidsen in Jeruzalem. Dat schept al een beetje een band en als een soort van tegenprestatie opperde hij vervolgens voorzichtig een idee. Misschien wel win-win, als het ons iets zou lijken.
Of wij, nadat hij om 18:00 uur klaar zou zijn met zijn groep, hem dan niet wilden ophalen uit Jeruzalem en hem naar huis brengen in Noord-Israël. Hij zou dan voor die moeite, ons dan nog wel eerst een korte rondleiding in Jeruzalem willen geven voor vertrek. De Shabbat was immers begonnen en dan ligt ongeveer alles stil. Het zou pas tegen middernacht worden, eer hij anders thuis zou kunnen komen.
De volgende ochtend konden we dan mee naar zijn kerkdienst, als we dat leuk zouden vinden om mee te maken. Het was namelijk toevallig zijn beurt om, voor de dienst aan, traditioneel een kort stukje uit de Torah te lezen. Daarom was zijn gebruikelijke oplossing om te overnachten in Jeruzalem, deze keer dus ook geen optie geweest.
Het was juist een mooi begin van onze verder nog niet ingevulde reis, die niet als vakantie was bedoeld, maar als een geloofsreis. Daar paste dit juist heel goed in. Het zou dan ook een mooie aftrap betekenen van wat dan nu maar een paar dagen rond het meer van Galilea zou moeten gaan worden. We wilden dus graag naar die dienst om dat mee te maken en dachten in ieder geval de sfeer te kunnen proeven van zo'n Hebreeuwse dienst.
Na een rit van ruim twee uur, die ons de tijd gaf elkaar wat te leren kennen, zijn we zo dus op de eerste dag laat in de avond al in Akko terechtgekomen aan Middellandse zeekust in Noord-Israel. Hij had daar ondertussen vanuit de auto een accommodatie voor ons geboekt. De volgende ochtend togen we naar "Tents of Mercy" om een Joods-Christelijke kerkdienst mee te maken.
Daar ontmoeten we dus de oud-voorganger Eitan Shishkoff, die vanuit Amerika was geremigreerd naar Israel en 30 jaar geleden deze kleine congregatie in Kiryat Yam had gesticht. Hij had een geweldig woord in de dienst, dat we bij verrassing gelukkig konden volgen doordat er Engelse vertaling via een headsetje beschikbaar was. Na de dienst kwam hij ons als gastbezoekers begroeten en hebben we even met hem gesproken.
Hij bleek er nu alleen maar te spreken omdat zijn schoonzoon, die zijn functie als voorganger had overgenomen, zelf op vakantie was. Het was een mooi nagesprek over zijn boodschap, die ging over loslaten en in overgave kunnen leven. Bij het afscheid zei hij iets bijzonders dat betrekking leek te hebben op het feit dat hij ons mogelijk nog dacht terug te zien. Maar in ieder geval begrepen we ervan dat hij dacht dat ons verder nog een hele bijzondere reis te wachten stond.
We hebben zo later op de dag samen gegeten met de gids en zijn vrouw, die ons mee uit eten hebben genomen. Zodoende hebben we hen ook samen leren kennen, want normaal mengde haar leven, of hun privéleven samen, zich meestal niet met zijn reisgasten. Maar het voelde na die avond al als vriendschap. Het is voor ons, achteraf, de enige warme maaltijd uit eten geweest op de hele reis.
Na het afsluitende kopje koffie bij hun thuis, boekte hij voor ons nog een overnachting in Tiberias. We hadden naast het restaurant bij een grote bakkerij nog wat brood gekocht. Dat hing aan de koelkast. Zij hadden nog wat spulletjes en wat proviand uit de koelkast gehaald voor ons en dat in het plastic tasje gedaan. Dat kregen we als verrassing mee, toen we weg wilden gaan. En zo vertrokken we later op de avond in het donker naar het Meer van Galilea (ook het meer van Tiberias).
Er volgden een paar werkelijk fantastische dagen rondom het meer van Galilea. We hebben op de zgn "Faithboat" op het meer van Galilea gevaren. De enige boot van een Messias belijdende schipper op het meer, die met zijn - Jezusboot - dan ook vooral Christenen rondvaart. Maar vooral het moment van de dag nadat we uit Akko waren vertrokken, zijn we op een hele bijzondere plek terechtgekomen.
Ons meest bijzondere reismoment
Na die shabbatdienst op zaterdag, was het voor ons dus nu zondag, toen we helemaal alleen, in de zinderende hitte, op een berghelling terecht zijn gekomen. Een plek die onder de rook lag van het ruïne dorpje op de top. Het dorpje Bethsaïda waar de vissers Petrus, Andreas en Filippus hebben geleefd. We zijn 's ochtends in het lagergelegen en drukbezochte Capernaüm geweest, aan de westelijk rand boven aan het meer. Lokaal heet het Kfar Nahum.
Dat is een ware toeristische attractie. Vele grote Touringcars met loeiende airco's staan op de parkeerplaatsen te wachten op de groepen gezelschap die weer terug moeten komen. Het is, voorbij de entree, vol met mensen overal. Groepen mensen met gidsen die hun kennis deelden langs alle bezienswaardigheden. Er wordt in de gerestaureerde ruïne van de synagoge waar alleen de muren nog van staan, ook gezongen door een Duits Christelijk gezelschap.
Maar de programma's zijn blijkbaar vol en krap. Want als wij later naar de aangrenzende tuin gaan, prachtig aangelegd aan de over van het meer van Galilea, zijn daar heel weinig toeristen te vinden en zijn we er lange tijd alleen. Ook om aan het water hardop de Bijbeltekst te lezen van Matteüs 4 vanaf vers 12 https://www.bible.com/nl/bible/1990/MAT.4.HSV
De ruïnes van het bergdorpje Bethsaïda aan de oostkant van het meer blijkt daarentegen een heel slecht onderhouden bezienswaardigheid die relatief, weinig toeristisch is. Dat komt waarschijnlijk omdat het in het gebied ligt, wat we nu kennen als de Golan Hoogten. In het noorden grenst het aan Libanon, in het zuiden aan Jordanië, maar de langste grens heeft het voornamelijk met de zuidwest hoek van Syrië.
Het wordt beschouwd als door Israël bezet grondgebied. Dat maakt het misschien minder aantrekkelijk voor toeristen. De ruïne ligt dan ook in Jordan Park, een Natuurreservaat. Je moet een slagboom door, die wordt bewaakt door een Arabier. Het ziet er verlaten uit. We zijn, de eerste keer, dan ook omgekeerd met de auto, omdat het niet prettig aanvoelde. Maar ons verlangen om er te willen kijken, won het toch.
Dat is waardoor we, weer aangekomen op de hoofdweg langs het meer, toch weer omkeerden omdat we deze plek niet wilden missen. Wij wilden heel graag, net als aan de oever van het meer van Galilea in Capernaüm die ochtend, een stuk Bijbeltekst lezen, op de plek waar het had plaatsgevonden. In dit geval de eerste wonderbare spijziging van Jezus die plaatsvond op een berghelling nabij Bethsaïda.
Toen wij er uiteindelijk aankwamen, stond er tot onze opluchting, gelukkig nog wel één eenzame touringcar te wachten op een groepje mensen. Een teken voor ons dat het wel 'in orde' was, zeg maar. Toen wij de bezienswaardige plek betraden, zagen we nog net het groepje mensen het terrein aan het einde verlaten. Zodoende waren wij er verder helemaal alleen en hebben we, er ondanks onze ruime verblijfstijd, verder ook niemand meer gezien.
Het dorpje is pas in 1987 ontdekt. Later ontdekken archeologen dat het dorp en boven op de ruïnes van een eerder vergane stad is gebouwd. Zo leggen ze de brede stadsmuren bloot van de hoofdstad van het Koninkrijk van Geshur, waar dus ook Koning David is geweest. Het is de stad waar hij het bericht heeft gekregen dat zijn zoon was omgekomen in de strijd en waar hij heeft gerouwd om het verlies van Zijn zoon. Ik herhaal: Waar Koning David heeft gerouwd om zijn verloren zoon.
Het is dus dezelfde plek als waar later Jezus Christus, de Zoon van God, uit de lijn van het nageslacht van Koning David, de geboorte van het Evangelie begint. Door later op diezelfde plek uit dat vissersdorpje Bethsaïda, een paar vissers als zijn allereerste volgelingen te selecteren. Zijn discipelen. Bedoeld om vissers van mensen te worden. Zij die later ook het Evangelie in ons Nieuwe Testament hebben geschreven. Met onder andere daarin de tekst die we hier graag hardop willen lezen. Dat was ons doel.
We zien bij de ingang al wel direct een plaquette staan, die het verblijf van Koning David vermeld en informatie geeft over de stadsmuren. Maar omdat in ons hoofd leeft dat we het vissersdorpje van Petrus bezoeken, dringt de werkelijke bijzonderheid daarvan, op dat moment nog helemaal niet zo tot ons door. Maar we zijn hier duidelijk onder Gods leiding terechtgekomen. En deze plek is achteraf, dan ook de meest bijzondere en gelukkige herinnering van al onze reismomenten, die overigens allemaal hoogtepunten genoemd kunnen worden.
Zover is het op dit moment nog niet. De historie ervan en het feit dat Jezus zelf daar heeft rondgelopen met zijn discipelen, is wel een overweldigend gevoel dat indrukwekkend op ons valt. Maar verder bleek de troosteloze ruïne van Betshaïda, op zich, maar een hele kleine bezichtiging en dus fysiek helemaal niet zo indrukwekkend. We dropen dan ook al 'bijna teleurgesteld' af, omdat we het einde al hadden bereikt en we geen echt geschikte plek hadden gevonden om de Bijbeltekst hardop te lezen die daar had plaatsgevonden.
Lucas 9:10-17 "En toen de apostelen teruggekeerd waren, vertelden zij Hem alles wat zij gedaan hadden. Hij nam hen mee en vertrok, alleen [met hen,] naar een eenzame plaats bij een stad die Bethsaïda heette.
Toen de menigte [dat] merkte, volgden zij Hem. Hij ontving hen en sprak tot hen over het Koninkrijk van God; en hen die genezing nodig hadden, maakte Hij gezond. De dag begon te dalen. De twaalf kwamen naar Hem toe en zeiden tegen Hem: Stuur de menigte weg, opdat zij naar de omliggende dorpen en gehuchten gaan om onderdak en voedsel te vinden, want wij zijn hier op een eenzame plaats.
Maar Hij zei tegen hen: Geeft u hun te eten. Zij zeiden: Wij hebben niet meer dan vijf broden en twee vissen, of wij zouden voor al dit volk voedsel moeten gaan kopen. Er waren namelijk ongeveer vijfduizend mannen. Maar Hij zei tegen Zijn discipelen: Laat hen gaan zitten in groepen, elk van vijftig. En zij deden dat en lieten allen plaatsnemen.
En nadat Hij de vijf broden en de twee vissen genomen had, keek Hij op naar de hemel, en Hij zegende ze, brak ze en gaf ze aan de discipelen om aan de menigte voor te zetten. En zij aten en werden allen verzadigd. Wat zij overhadden van de stukken [brood], werd opgeraapt: twaalf manden."
U herkent het misschien als het verhaal van de eerste wonderbare spijziging. Een bijzonder moment dat daarom, ter bevestiging van die bijzonderheid, dan ook in alle vier de Evangeliën genoemd wordt. In Matteüs 14:13-21, in Marcus 6:31-44, in Lucas 9:12-17 en in Johannes 6:1-14. Hierboven staat de versie van Lucas.
Gebed is wat ons naar de juiste plek leidde om dit hardop te kunnen lezen. Froukje loopt nog ietsje hoger, ergens boven mij, als ze in haar hoofd loopt te bidden; Heer, als die open plek er nog is wilt u ons die dan laten vinden? En op dat moment ben ik, iets lager op het pad of de helling.
Ik was iets sneller en was daarom nog wat teruggelopen van de rots naast het pad, met "the end" erop geschilderd. Ik kijk nog wat rond en mijn oog valt op een onooglijk klein en vervallen bordje. Moeilijk zichtbaar, laag bij de grond en verscholen achter wat begroeiing, staat er op "shaded place for meditation". Van allerlei andere kanten had ik het heel gemakkelijk over het hoofd kunnen zien. Als je gewoon langs de route loopt zie je het niet heel gemakkelijk.
Op internetfoto's zie ik veel later pas, hoeveel duidelijker het ooit eerder aangegeven is geweest. Maar dan blijkt ook hoe sterk enig fatsoenlijk onderhoud achtergebleven is. Het pad is bijna weg maar vooral door begroeiing aan het zicht onttrokken. Maar ik roep haar en als we samen afdalen komen we uiteindelijk op een eeuwenoude open plek. Waar rotsen als zitplaatsen een grote kring maken, die geschikt is voor een bijeenkomst. Het is omringd door schaduw gevende bomen en er is nog net zicht op het meer van Galilea beneden in de verte.
Voor ons gevoel is het de plek waar de wonderbare spijziging van Jezus had plaatsgevonden. En daar zitten wij dus ook. En.... met brood en vis! Omdat onze Gids en zijn vrouw de avond ervoor o.a. een blikje vis in het plastic tasje hadden gedaan. Hoe bijzonder. We hebben daar de Bijbeltekst gelezen en onze maaltijd gebruikt. Op die berghelling, in de zinderende hitte, met het ruizen van de bomen en het hoge gras, terwijl in de verte nog zicht is op de kop van het meer van Galilea.
Ik heb Froukje daar ten huwelijk gevraagd en we hebben vervolgens onszelf samen getrouwd in aanwezigheid van God. Zou het er in Israël niet van komen, dan zouden we altijd nog dit moment hebben. Het voelde voor ons als een heilig samenzijn in de tijd die we daar in verwonderde vrede hebben doorgebracht. In alle rust hebben we daar dus nog een tijdje vertoefd. Met z'n drieën, want Jezus met Gods Geest was erbij.
Waarom we niet zouden terugkomen in Noord-Israël
Later die week vertrokken we naar Midden-Israël. Het lag het echt nergens meer in de planning om nog weer naar het noorden te trekken. Want in verband met ons budget hadden we de vier laatste nachten een Airbnb in Jeruzalem geboekt. Redelijk in de buurt van het centrum, om zo ook onze huurauto in te kunnen leveren. En Jeruzalem zelf ligt immers ook maar een klein uurtje rijden van het vliegveld in Tel Aviv.
Het was een hele rare dag in Jeruzalem, dat verhaal slaan we hier over, maar het leverde ons wel op een uiterst bijzondere manier onze trouwringen op. Volkomen onverwacht en ongepland hebben we die, nota bene, boven op de Olijfberg gekocht. Met de Hebreeuwse inscriptie: Ik ben van mijn geliefde en mijn geliefde is van mij. Alvast voor de toekomst. Wie weet voor in Nederland
Maar de vieze onverzorgde Airbnb, midden in een verbouwing, bleek na één nacht zo'n drama, dat we ondanks ons budget en de reservering voor nog 3 dagen, dat na één nacht geannuleerd hebben. Hoe dan ook gingen we zó onze fantastische reis, tot dan toe in Israel, niet laten eindigen. We hebben daarom om wat financiële noodhulp gevraagd bij een van haar kinderen.
En zo lieten we Jeruzalem gauw weer achter ons, dat wat ons betreft ontheiligd was met al haar lawaai en schreeuwerig toerisme en kwamen we dus in Zuid-Israël terecht. Aan de onderkant van de Dode Zee hebben we eerst Massada bezichtigd en toen teruggereden om het iets hoger gelegen Ein Gedi de volgende dag te kunnen bezoeken. We hebben voor een prikkie in de open lucht geslapen in een Kibboetz. Dat hadden we zelf opgezocht en rondvragend gevonden, omdat onze Gids ons zo snel niet had kunnen helpen.
Er was niet veel beschikbaar in het heel dunbevolkte gebied en wat er wel was, was of vol of heel veel te duur. Deze Kibboetz was een soort hippie camp-lodge, met een hele prettige relaxte sfeer op nog geen drie kilometer van Ein Gedi. Maar de gids vond ons idee eigenlijk maar helemaal niks en belde ons de volgende dag bezorgd of alles wel goed gegaan was.
Wij hadden echt heerlijk geslapen op een soort van Sofa en ook net een fantastische droomdag beleefd bij de watervallen van Ein Gedi. Midden door de hete gortdroge bergen stapten we door een smalle groene vallei, via een watertrail, omhoog de berg op. Onderweg spletsend en spatterend door het water lopend, passeren we allerlei prachtige plekken met vallend water, die uiteindelijk eindigt bij de grote waterval van David.
Ja, inderdaad dezelfde Koning David uit de Bijbel, die zich toen nog in dat gebied had schuilgehouden toen hij werd opgejaagd door Koning Saul. In dat gebied lezen we ook hardop het verhaal van hoe David in een donkere spelonk de zoom afsnijdt van de mantel van Saul.
Hoe we toch weer terechtkwamen in het Noorden
In dat telefoongesprek hebben we toch nog eens ons verlangen besproken om te willen trouwen in Israël, waar de eerste keer eigenlijk gewoon niet op was gereageerd. Dat hadden we ook maar zo gelaten. Blijkbaar is het idee van Christenen om in Israel te willen trouwen, ongeveer net zo populair en veelgevraagd, als voor mensen om door een 'Elvis' te worden getrouwd in Las Vegas.
Daar was de kerk niet voor bedoeld en daar deden ze normaal ook niet aan. Maar hij kende ons nu wat langer en wat beter en meldde dat hij ons hart had gezien en het verlangen serieus namen. Zonder ons enige garanties te geven wilde hij het overleggen met zijn voorganger Eitan. Maar Eitan bleek meteen enthousiast te zijn geweest en had hem gemeld dat hij al gedacht had ons weer terug te zullen zien.
Hij wilde het dus wel doen, maar niet in de dienst, want niemand van de kerk kende ons immers. Hij wilde zijn leden daar niet ongevraagd mee verrassen. Na de dienst in zijn kantoor, was het idee. En zo togen wij volkomen onverwachts precies een week later, weer op vrijdag, nu helemaal vanuit het zuid weer naar het noorden. Eerst naar de gids en zijn vrouw om te zien of er nog iets voor ons in de kledingkast te vinden zou zijn. Maar ik had vanuit Nederland, tenminste een wit overhemd in mijn koffer gestopt, voor het geval dát!
Maar in ieder geval om op zaterdag, de shabbat getrouwd te worden. Door een Rabbi die zich wonderbaarlijk goed had voorbereid om er werkelijk iets heel bijzonders van te maken. Onze gids en zijn vrouw, waar we in korte tijd vrienden mee waren geworden, werden onze getuigen. Een vriendin van hen, die we de vorige avond bij hen thuis hadden leren kennen, wilde ons mobieltje wel vasthouden om wat te filmen.
Na een uitgebreid voorgesprek met echte wijze lessen die we hebben meegekregen, heeft Rabbi Eitan Shishkoff ons verrast met een prachtige ceremonie en een wonderbaarlijk mooie dienst met wijze woorden. Met een prachtige boodschap die zeker dient als een gids en een leidraad voor ons toekomstige leven. En ik kan u niet vertellen hoe indrukwekkend het is als je samen onder een Joodse Talied staat, en de priesterlijke zegen wordt je toegezongen in het Hebreeuws.
Het was nog maar een paar jaar nadat mijn leven in een volkomen diepdonker en gapend gat leek te vallen. Ik dacht dat mijn leven over was en het leek verder behoorlijk zinloos voor de toekomst, Maar een rollercoaster van ongekende omvang had mij daar gebracht. Op dat moment in Israel onder die Talied, samen met mijn nieuwe vrouw. Ik was bekeerd, had God en het levende geloof leren kennen en was ondertussen ook gedoopt eerder in 2022.
En nu, nu was ik zelfs in Israel getrouwd. Met een geweldige vrouw die God mij op een bijzondere manier op mijn pad heeft gebracht. Toen ik nog een overtuigd seculiere Atheïst was. Maar Eitan had ook moeilijkheid van de gebrokenheid van ons verleden heel goed begrepen. Hij heeft die ook eerlijk besproken met de wijsheid van boven. Hij stuurde ons de toekomst in met de kracht van God en benoemde onze verbinding ook als een ware tweede kans.
Het had niet mooier gekund, beste mensen. En het was op de laatste dag voor we onze terugreis zouden moeten beginnen.
Na de ceremonie vertrekken we naar het vriendelijke Christelijke Scandinavische Hotel in Netanya. Een hotelletje waar we, ook al eerder op onze reis richting Jeruzalem, hadden overnacht met een heel prettig contact. We worden er met open armen ontvangen en we gaan op de facebookpagina als het stel dat de bruidsnacht bij hen viert. We mogen een stuk later uitchecken zodat we niet uren op het vliegveld hoeven te dwalen.
Dus vlak voor we vertrekken naar het vliegveld, lunchen we nog met de eigenaresse, haar bejaarde moeder en het personeel. Ze hebben hartenkoekjes voor ons gebakken. Dan noemt de oude Ula, in een gesprek dat over de actualiteit gaat, geheel onverwacht een Bijbeltekst die mijn vrouw volkomen ontroert als ze tegen Ula zegt; Ik heb God gevraagd om een trouwtekst en jij geeft ons die nu net.
Psalm 91:1-2 "Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, zal overnachten in de schaduw van de Almachtige. Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht, mijn God, op Wie ik vertrouw!"
De cirkel is rond
Of ik het werkelijk heb gedaan weet ik niet. Ik kan er geen mail van terugvinden. Maar in mijn beleving heb ik Amir Tsarfati, of zijn team, misschien wel via een contactformulier op de website, nadien nog bericht hoe bijzonder zijn land is. En ook hoe bijzonder onze reis is verlopen en hoe prachtig mooi wij zijn getrouwd, ook zonder dat hij dat had gedaan.
We zijn ook haast al weer twee jaar verder en ik was Amir Tsarfati eigenlijk alweer behoorlijk vergeten. De felle boodschappen en berichten van hem na de aanslag van 7 oktober deden niet prettig aan, en ik verloor mijn interesse. Lange tijd heb ik weinig van hem gekeken, tot een bericht van hem van gisteren. Het is een "Middle East Update" van 13 augustus. Hij brengt het nieuws als net de meest trieste herdenkingsdag van Israël is afgelopen.
De dag verschuift in Israel om 18:00 uur en Tisha B'Av is de dag waarop zowel de eerste als de tweede tempel is vernietigd. Het is een interessante actuele berichtgeving, maar het is een uitzending die hij vooral met een prachtige boodschap eindigt! En ook hij spreekt deze uit in het Hebreeuws, waardoor ik mij ineens herinner dat ik hem jaren geleden heb gevraagd om ons te trouwen. Ik was het compleet vergeten.
Maar terwijl hij in de camera kijkt, lijkt het ook alsof hij mij aankijkt als hij eindigt met een uitleg over de priesterlijke zegen van Aaron. De Priesterlijke zegen die te vinden is in Numeri 6:24-27. Amir legt uit voor wie die zegen bedoeld is en waarom.
De HEERE zegene u en behoede u!
De HEERE doe Zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig!
De HEERE verheffe Zijn aangezicht over u en geve u vrede!
Die zegen is er voor mij, die is er voor mijn vrouw en die zegen is voor ons samen. Uitgesproken over ons huwelijk en ons toegezongen in het Hebreeuws. Maar die zegen is er ook voor u en voor al Gods kinderen op deze wereld. Wij zijn als heidense Christenen als wilde loten geënt op de edele Olijfboom, zegt het levende Evangelie van Jezus Christus.
Zo moeten zij Mijn Naam op de Israëlieten leggen; en Ík zal hen zegenen.
Want midden in al het gewoel van de hectische onrust overal in de wereld, is er dus de rust, de zegen en de vrede, van een ongelooflijk bijzondere bemoediging. Die al zo'n 4000 jaar oud is.
En de cirkel is rond.
Comments